Wštki
Merts - Nie 26.07.2009, 15:16:57
" />- Zamilcz, Morra!
Kufel Elgana upadł na stół, rozlewając nań miód. Mężczyzna stanął z otwartymi ustami, skupiając wzrok na dziwnej postaci za oknem. Murdra spojrzała w tamtą stronę, wzdychając. Niech mnie szlag, pomyślała. Przy wjeździe do gospody stał ork. Nie był to jednak typ orka dobrze znany Murdrze: przygarbiony, okryty podartym futrem, z iście dzikim spojrzeniem. Był to natomiast dumny, wyprostowany wojownik z gęstą brodą, dobrze podkreślającą jego ostre rysy twarzy. Kiedy ruszył do przodu, karczmarka dostrzegła ciężką, skórzaną zbroję, okrągłą tarczę i ogromny topór bojowy, zawieszony na jego plecach. Niech mnie szlag, pomyślała znowu, podchodząc do okna. Ork nie był sam. Przed gospodą aż się roiło od jego współbratymców.
- Nie jesteście tu mile widziani! â usłyszała wołającego z boku Belgora.
On i kilku drwali zagrodzili wejście do tawerny. Wtem zabrzmiał głęboki, chrypliwy dźwięk orkowych śmiechów.
- A kto nas zatrzyma, jednonogi? â zadrwił ork, którego Murdra dostrzegła pierwszego.
Belgor rzucił okiem na stojących u jego boku drwali. Nie wyglądali na pewnych siebie.
- Nie jesteście tutaj mile widziani! â powtórzył uparcie karczmarz, ale on również nie brzmiał zbyt stanowczo tym razem.
Murdra widziała z daleka, jak drewniana noga jej męża drży z przerażenia.
- Co się tam dzieje? - spytał Rauter z drugiego końca szynku.
Co za szczęście, pomyślała karczmarka, odwracając się w stronę mężczyzny.
Nie był on sam przy stole. Blisko cały oddział wojowników Stewark zebrał się w âźRozdartej Dziewicyâ na ich coroczne zgromadzenie. Dwudziestu zbrojnych ludzi.
- Na dziedzińcu pojawili się orkowie! â Murdra zawołała w stronę Rautera i jego ludzi. â Całkiem ich tam sporo!
- Zbiegli niewolnicy czy orkowie z Silverlake? â spytał ponownie, zachowując zimną krew.
Murdra pokręciła głową.
- Żadne z tych! â odpowiedziała. â Wojownicy w ciężkich zbrojach, z tarczami i toporami.
- Au! â wykrzyknął Rauter. â Skąd oni się tu wzięli?
Wojownicy w jednej chwili stanęli na równe nogi i chwytając za swą broń, pobiegli do drzwi. Murdra odwróciła się w stronę okna. Orkowie zbliżali się nieuchronnie do wejścia, powodując, że Belgor cofał się z każdym ich kolejnym krokiem. Drzwi do gospody otwarły się z hukiem, a wojownicy zaczęli się przepychać między Belgorem i jego towarzyszami.
Orkowie zawahali się.
- Nie ma tu nic dla was! â zawołał Rauter z mieczem uniesionym w ręku. â Zjeżdżać stąd!
Warcząc i mamrocząc do siebie, przeciwnicy sięgnęli po swe bronie.
- Słyszeliście to? â zagrzmiał jeden z nich. â Morra chce krwawić!
Orkowie zarechotali.
- Więc mu w tym pomożemy! â wrzasnął drugi, stukając swym toporem o tarczę. Jego kompani poszli w ślad za nim.
Nagle, głośny wrzask przedarł się przez hałas.
- Dość!
Jakiś mężczyzna stał za plecami orków; Murdra nie dostrzegła go wcześniej. Miał ciemną, prawie czarną karnację i muskularne ciało przyobleczone w skórę i stal. Jego topór był wciąż zawieszony na plecach. Mroczny wojownik, przeszło Murdrze przez myśl.
- Nie możemy sobie pozwolić na więcej strat â powiedział mężczyzna, torując sobie drogę między dwoma orkami. â Nie teraz!
- Walczymy, kiedy nam się podoba! â zawył największy z orków, eksponując swój dwuręczny topór oraz parę ogromnych kłów. â Nie ty wydajesz tutaj rozkazy.
- To nie rozkaz, lecz rada, Erhagu - warknął wojownik. â Rusz głową! Nie możemy wciąż uciekać. Wcześniej czy później przyjdzie nam walczyć! I kiedy ten czas nadejdzie, będziemy potrzebować każdego z tych wojowników!
- Kto powiedział, że uciekamy? â Erhag zawarczał groźnie. â Ork nigdy nie ucieka!
- Nazywaj to jak chcesz, ale faktów nie zmienisz! â odparował mężczyzna. â Uciekliśmy z Myrthany na statku, kierując się na północ Varantu, a potem? Co zrobiliśmy, kiedy Rhobar zwrócił swój wzrok w stronę południa? Zaatakowaliśmy? Nie! Znów się ulotniliśmy do Ben Sala, do Mora Sul⌠Uciekamy już od miesięcy, ba, od lat!
- Zamilcz, Morra! â Erhag wrzasnął z wyrazem furii na twarzy.
Wojownicy Stewark poczęli spoglądać w konsternacji jeden na drugiego. Orkowie uczynili podobnie. Murdra zobaczyła, jak Rauter daje znak swym towarzyszom. Wyglądało to, jakby chciał sprawdzić, co z tego wszystkiego wyniknie.
- Nie bądź głupcem, Erhag! â kontynuował mroczny wojownik. â Wiesz tak samo jak ja, że Rhobar wysłał jedynie cząstkę swego wojska do oblężenia Mora Sul. Reszta jest już w drodze. Wasi zwiadowcy ich widzieli. Ile czasu nam zostało? Kilka tygodni? Dni? On przybędzie⌠Powinniśmy stawić czoło królowi Myrthany, zanim ten zdobędzie ostatnią wolną wyspę. Zwyczajnie nie możemy sobie pozwolić teraz na żadną porażkę! Straciliśmy już wystarczająco wielu wojowników przez tę bezsensowną waśń z chłopami.
- Thorus ma rację â wtrącił inny ork.
Nie wyglądał on na wojownika. Nie miał żadnego topora, ale długą, sękatą laskę.
- Zawsze lizałeś Morrom buty, Grosh â zagrzmiał Erhag, obnażając swe kły.
- Wyzywasz mnie? â zawarczał Grosh. Stał on w samym środku dziedzińca, w ostrym, południowym słońcu, lecz wszystko dookoła niego zdawało się ciemnieć.
Erhag zwrócił się w stronę szamana, a w jego spojrzeniu dało się dostrzec lęk. Długie, głośne warknięcie wydobyło się z orkowego gardła, a potem zamarło. Wojownik splunął na ziemię.
- Jaką radą chce nas Morra zaszczycić tym razem?
- Argaan słynie ze swych fortów. Dżungle można znaleźć już tylko dalej, na południowych wyspach. Powinniśmy zostać na Argaan i przyłączyć się do tutejszych władców, by razem z nimi stawić czoła Rhobarowi i jego paladynom â odpowiedział Thorus.
- Przymierze z Morrami? Nigdy! â Erhag począł błądzić oczami po swych towarzyszach, po czym wykrzyknął:
- A ja mówię, że powinniśmy skierować się w stronę gór i walczyć jak na orków przystało â niezależnie i z honorem!
Niektórzy spośród nich zaczęli uderzać toporami o swoje tarcze, ale większość spoglądała wyczekująco na Thorusa i Grosha.
- Chcesz wyruszyć? â powiedział Thorus z pogardą w głosie. â Więc ruszaj i umieraj, upolowany, jak jakiś pies. Ja zostanę i będę walczyć z całą armią u swego boku!
Martwa cisza zawisła natychmiast nad âźRozdartą Dziewicąâ.
Grosh uderzył swym kosturem w ziemię.
- Ja stanę wraz z Thorusem.
To rozwiało wszelkie wątpliwości. Topory zaczęły uderzać o tarcze. Erhag pchnął mniejszego orka na bok i ruszył w stronę bramy.
- Ruszam w góry! â krzyknął. â Chodźcie za mną lub zostańcie lizać Morrom buty!
Szmer przeszedł wśród orków. Paru z nich zrobiło kilka niepewnych kroków w stronę Erhaga, ale ciemność zaczęła spowijać szatę Grosha.
- Pozwól iść im na śmierć â powiedział Thorus.
Szaman spojrzał na mężczyznę zaczerwienionymi oczami. Cienie zniknęły.
- Idźcie â zagrzmiał.
Pięciu wojowników opuściło dziedziniec gospody, podążając za Erhagiem w niezbadaną dzicz. Thorus patrzył przez chwilę jak odchodzą, po czym podszedł do Rautera.
- Kto jest najpotężniejszym przywódcą na tej wyspie? â zapytał.
- Ethorn VI, król Argaan, nieznajomy â odpowiedział Rauter, wciąż z bronią w ręku.
- Gdzie mogę go znaleźć?
- Na wschodnim wybrzeżu â odparł Rauter. â W Setarrif, domu jego przodków. Możesz podążać drogą wzdłuż wybrzeża na południe lub skierować się na północ, przez Thorniara.
Mroczny wojownik pomyślał przez chwilę i pokiwał głową.
- Odłóżcie swe topory â warknął do orków. â Ruszamy.
Odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę bramy, a za nim orkowie. Murdra patrzyła, jak odchodzą i nawet, gdy już zniknęli z jej zasięgu wzroku, nie spuszczała oczu z chmury dymu, którą po sobie zostawili, maszerując w dół wybrzeżem. Potem usłyszała, jak Elgan skrobie łyżką w swojej misce.
- Chciałbym kolejną porcję zupy â powiedział. â I jeszcze jeden kufel miodu!
Murdra kiwnęła głową, rozproszona. Wojownicy Stewark weszli z powrotem do środka, wołając od progu o słód. Murdra powlekła się do kuchni. Dopiero tam uświadomiła sobie, że jej nogi drżą. Wzięła głęboki oddech, drżenie ustało. Kobieta zabrała kilka kufli z półki i postawiła je na stole. W tym momencie usłyszała stukot drewnianej nogi za sobą. Silna i ciepła ręka Belgora spoczęła na jej pupie. Murdra westchnęła.
- Tak, jak zawsze powtarzam: jesteś bohaterem â zamruczała.
Belgor uśmiechnął się.
Oceansoul - Nie 26.07.2009, 21:47:10
" /> Cytuj:
Merts - Nie 26.07.2009, 23:35:34
" />Dziękuje pięknie za pomoc. No i przepraszam za te przecinki
Oceansoul - Nie 26.07.2009, 23:52:23
" /> Cytuj:
Merts - Pon 27.07.2009, 00:01:09
" />No tak, zgubiłem to 'patrzyła' przy edycji tekstu. Jeszcze raz dzięki.
Mith - Pon 27.07.2009, 08:02:20
" /> Cytuj:
Merts - Pon 27.07.2009, 14:05:55
" />Już poprawiam. Dzięki Mith.
wojjoo - Pon 27.07.2009, 14:32:51
" /> Cytuj:
Merts - Pon 27.07.2009, 15:15:14
" />No tak, danke very much